Στους τηλεοπτικούς βάλτους των εκλογών του 2012

Από το 1977 που ψήφισα για πρώτη φορά, πάνε 35 χρόνια τώρα, δεν έχω ζήσει τέτοια προεκλογική περίοδο. Κατά γενική ομολογία είναι οι σημαντικότερες εκλογές της πεντηκονταετίας, τουλάχιστον, και για ορισμένους συγκρίνονται μόνο με αυτές του 1920, που τις ακολούθησε η εθνική καταστροφή του 1922. Κι όμως, ο τρόπος που αντιμετωπίζονται από τα μέσα ενημέρωσης είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ίδιος με οποιαδήποτε προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση και, στη χειρότερη και πιο συνηθισμένη, δεν τηρούνται ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα ισοτιμίας, διαλόγου, αντικειμενικής ενημέρωσης και στοιχειώδους συμμετοχής των πολιτών. Κάθε φορά που ανοίγω την τηλεόραση, βλέπω κάποιον της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ- από τους γνωστούς και μη εξαιρετέους- να συνομιλούν με ευγενέστατους και διακριτικότατους δημοσιογράφους ή άλλους τηλεοπτικούς αστέρες. Κάθε φορά αλλάζω κανάλι ή κλείνω την τηλεόραση, επανέρχομαι μετά από ώρα και βρίσκομαι μπροστά στο ίδιο σκηνικό. Δυο φορές επιχείρησα να διαμαρτυρηθώ τηλεφωνικά, μια στο MEGA, και μια στο SKY, αλλά κανένα τηλεφώνημά μου δεν απαντήθηκε. Μάλλον βαρέθηκαν να ακούνε διαμαρτυρίες και αφήνουν τα τηλέφωνα να χτυπάνε. Όσες-ελάχιστες- φορές είδα κάποιους εκπροσώπους άλλων κομμάτων-κυρίως των αντιμνημονιακών- τους δόθηκε τόσο λίγος χρόνος, με τόση πίεση και τόσο στενό μαρκάρισμα σχολίων, που θα έλεγες ότι έδιναν συνέντευξη οι δημοσιογράφοι, αφού μόνο τις δικές τους θέσεις μπορούσαμε να ακούσουμε.

Ποτέ δεν πίστευα σε σενάρια συνωμοσίας, ποτέ δεν μου άρεσε το σύνδρομο του κατατρεγμένου και αδικημένου που δεν τον "παίζουν τα κανάλια". Πάντα πίστευα ότι αρκεί και λίγος χρόνος για να κάνεις αισθητή την παρουσία σου, αν ξέρεις να μιλάς και να διαλέγεσαι. Τώρα πιστεύω ότι αυτό είναι ολωσδιόλου αφελές. Αν τα ΜΜΕ, κρατικά και ιδιωτικά, που λογοδοτούν, εκτός από το Σύνταγμα και τους νόμους, και στους πολίτες-πελάτες τους, οι οποίοι τους συντηρούν είτε άμεσα με τους φόρους είτε έμμεσα με την διαφημιστική τους εκμετάλλευση, δεν σέβονται τα στοιχειώδη δικαιώματα αυτών των πολιτών, τότε αυτοκαταστρέφονται, αυτοενεχειριάζονται, διακινδυνεύουν τη σοβαρότητά τους, το κύρος τους, την ίδια τους την επιβίωση. Ή μήπως υπάρχει ένα μεγαλύτερο διακύβευμα από την αξιοπιστία; Μήπως τελικά είμαστε οι τελευταίοι αφελείς που πίστευαν ότι υπάρχουν μέσα ενημέρωσης κι όχι μέσα απροσχημάτιστης προπαγάνδας στη χώρα μας; Μήπως όλοι αυτοί που δεν τολμούν να βγουν στο δρόμο και να συναντήσουν τους πολίτες έχουν αναθέσει εργολαβικά την "ενημέρωση" στους υπαλλήλους τους; Ή μήπως ακόμη χειρότερα είναι αυτοί τα αφεντικά που έχουν αναθέσει την κατάληψη της εξουσίας στους δικούς τους υπαλλήλους; Όπως και να 'χει, ακύρωσαν έτσι την εμβέλεια του πιο αποτελεσματικού τους όπλου σε καιρούς προεκλογικούς, της τηλεόρασης, που θα της μείνουν πιστοί μόνο όσοι δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο. Κι αυτοί όσο πάνε, ευτυχώς, λιγοστεύουν. Ας ετοιμαστούν λοιπόν οι καναλάρχες και οι παρατρεχάμενοί τους δημοσιογράφοι και πολιτικοί για την όλο και μεγαλύτερη εκχώρηση των προνομίων τους στην ενημέρωση, για την όλο και μεγαλύτερη απώλεια τηλεοπτικού κοινού που τους επιλέγει για να ενημερωθεί.

Να δούμε τι θα μας τάζουν σε λίγο για να τους βλέπουμε. Τα cd του Νταλάρα ή τα άπαντα του Ανδρουλάκη με ολίγην από τις ποιητικές συλλογές του Χυτήρη;