Με λένε Χάρυ και φέτος πρωτοπήγα στις ελιές. Οι ελιές είναι κάτι που μαζεύουν οι άνθρωποι και δεν το μαζεύουν καθόλου οι σκύλοι. Οι σκύλοι προτιμούν να μαζεύουν κανένα ξερό ποντίκι κάτω από το λάινο, αλλά μόλις οι άνθρωποι το δουν, αφήνουν τις ελιές και ξεφωνίζουν λες και είναι δικό τους. Κι αφού σου πάρουν αυτό το παιχνίδι σου, δεν σταματάνε εκεί, σου χαλάνε και τα επόμενα. Ούτε να βουτάς μέσα στις ελιές σε αφήνουν, ούτε να σε τραβάνε μαζί με τα λιόπανα θέλουν, ούτε να ψάξουν να βρουν το παπούτσι που τους έκρυψες κάνουν κέφι. Ακόμα καθόλου δεν εκτιμάνε που μάζεψες ένα ξεχασμένο αβγό έξω από το κοτέτσι και το έφαγες.
Και έτσι σου μένουν μόνο οι γάτες που μπορείς να τις φουσκώνεις και να τις ξεφουσκώνεις, να τις ανεβάζεις στα δέντρα και να τις κατεβάζεις και να σου βγάζουν νύχια,μόλις πας να τους κλέψεις κανένα μεζεδάκι.
Δεν ξέρω γιατί οι άνθρωποι ασχολούνται τόσο με τις ελιές και όχι με τις γάτες, αλλά μαζί μου έμειναν ευχαριστημένοι.
Στο τέλος της μέρας όλοι παραδέχτηκαν ότι τους βοήθησα πολύ στις ελιές και με βγάλανε φωτογραφίες.
Ελπίζω από αύριο να πάμε να μαζέψουμε και τα αβγά.
1 comment:
Τι σου 'τυχε, βρε Χάρυ μου, να προσπαθείς να καταλάβεις όχι απλώς τους ανθρώπους αλλά τους Έλληνες..
Χάρυ...χάρηκα. Και να δώσεις χαιρετισμούς σ' εκείνη τη συμπατριώτισσά σου τη Γυριστρούλα. Δεν ξέρω αν μαζεύει ελιές, αλλά σίγουρα είναι ικανή να ... σου βγάζει το λάδι!
Post a Comment