Πρόσφατα παρευρέθηκα στην αναγόρευση του Μανώλη Γλέζου σε επίτιμο διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μέσα σε ακαδημαϊκή επισημότητα, με τήβενους και αρχαιοπρεπείς εκφράσεις, με την αφρόκρεμα του πολιτικού, καλλιτεχνικού και επιστημονικού κόσμου, έλαμπε το "πολύτιμο ορυκτό" του, ανεπηρέαστο από όλο αυτό το θάμβος. Ο λόγος του απλός και ουσιαστικός, η έγνοια του οι παλιοί του σύντροφοι νεκροί και ζωντανοί, πάντα το ίδιο ζωντανοί γι' αυτόν, η ματιά του αδάμαστη από το χρόνο και τον κάματο της σύγχρονης παρακμής. Πόσα δεν ξέρουμε για το παλικάρι που κάποτε κατέβασε τη σβάστικα από τον Ιερό Βράχο! Αγώνες, εξορίες, φυλακές, αλλά και έργο συγγραφικό θαυμαστό σε εύρος και ποιότητα (γλωσσολογία, ιστορία, γεωλογία, περιβάλλον). Δημοσιογραφία, ακόμη και βιβλιοπωλείο (ή μάλλον βιβλιο...χαριστήριο), κοινοβουλευτική θητεία, αλλά με την ωραία "τρέλα" που τον διακρίνει, τα άφησε όλα κάπου εκεί στα μέσα του '80 για μια θέση κοινοτάρχη στο χωριό του τ' Απεράθου, στο οποίο οι καινοτομίες του, πολιτικές και περιβαλλοντικές παραμένουν αξεπέραστες. Με τα χρόνια κλονίστηκε η υγεία του, αλλά βγήκε "φρεσκοεγχειρισμένος" και πήγε στο forum της Γένοβας, όπου αν δεν στέκονταν εμπροσθοφυλακή με τη βουλευτική του ιδιότητα, θα είχαν συλλάβει οι καραμπινιέροι όλους τους μετέχοντες Έλληνες διαδηλωτές.
Δεν σταματάει να γυρνά την Ελλάδα, να μιλάει στους νέους, στα σχολεία, να συναντάει παλιούς του συναγωνιστές. (Πρόσφατα στο νησί μου, συνάντησε τις κοπέλες που του είχαν πάει ανθοδέσμη, όταν περιόδευε ως υποψήφιος της ΕΔΑ το '60 και δεν του επέτρεπαν οι χωροφύλακες ούτε συγκέντρωση να κάνει. Οι κοπέλες αυτές, γιαγιάδες πια, του έδειξαν και σχετική φωτογραφία. Στη φωτ. παραλαμβάνει αυτή τη φωτογραφία από το Δήμαρχό μας)
Θα τολμήσω να πω σ' αυτή την προσωπική κατάθεση: Μανώλη Γλέζο, σου οφείλουμε πολλά, πάρα πολλά, εμείς οι νεότεροι, μα η πιο μεγάλη μας οφειλή είναι που μας κρατάς όρθιους με τη δύναμη της ψυχής σου μέσα σ' αυτούς τους ζοφερούς καιρούς που ζούμε.
